راه سبز امید ـ راه سیاه نفرت

ما کم و بیش با کلمه نفرت آشناییم. از روی نفرت کارهایی کردیم، حرف هایی زدیم. ما لابه لای آدم هایی زندگی کردیم که بر مبنای نفرت زندگی می کردند یا می کنند. نفرت نوع غریبی از قرارگرفتن فکرها درکنار همدیگرست. نفرت چیدمان ویژه ای است از خاطرات و فکرها و حس ها و تصویرها که اگر مسیر شکل گیری تصمیمی از میانشان بگذرد، خروجی اش با زندگی در تضاد خواهد بود. نفرت نمایشی است  از نظارت استصوابی مغز بطوری که تصاویر خوفناک  و سیاه را در خیال، چنان می چیند که  تنها راه گریز از دیدن یا بودن در آن منظره، خروج از زندگی است. یا خودت بروی ـ کند یا تند ـ یا دیگری را بفرستی برود، به این امید که آن نما به هم بریزد و راحت شوی

نفرت همان حالتی است که بر پسر لاله واقع می شود. صحنه های ده سال گذشته اش را مرور می کند و زندگی بدترین هایش را در خیال پسرک نقش می کند و قاتل مادرش را در مرکز تصویر می نگرد. پیش می رود و به چهارپایه زیر پای شهلا لگد می زند تا او برود و آن تصویرها و حال ها را با خود ببرد

نفرت همان حالتی است که بر آن اوباش چاقوکش چماغ به دست که شما را در خیابان کتک میزدند و با گلوله هدفتان قرار می دادند واقع شده است. نفرت همان حالی است که سید علی خامنه ای دارد. همان بیماری است که جنتی دارد. همان نیش خندی است که بر صورت نقدی می نشیند و همان نگاهی است که محسنی اژه ای به کرباسچی می کرد و حالا به دوربین -یعنی ما- می کند. نفرت، بیماری محمود احمدی نژاد است. نفرت منطق را دور می زند و برعلیه زندگی می شورد و مرگ را انتخاب می کند. نفرت نفرت انگیز است

.

برای من جنبش یعنی برعلیه نفرت شوریدن. و نه فقط شوریدن که امید را در واقعیت ساختن . تصویر خوب را، لمس کردن، همینجا، در این لحظه، در غالب یک ماده، در غالب یک جسم یا یک وجود. کلمه جنبش را می نویسم و جلویش نقطه چین می گذارم. اسمش را هرچه می خواهید بگذارید. اگر هدفش ساختن چیزی در برابر نفرت بود، من را همراه خودتان بدانید

.

شهلا امروز اعدام شد. ناراحتم، بی ربط به اینکه او قاتل بود یا نبود. او اعدام شد، شاید چون نفرت ساخت، و شاید چون قربانی نفرت شد. من به عنوان یک انسان، از میان شش میلیارد آدم زنده و حاضر، از همین لحظه به نفرت فکر می کنم و تا روزی که زنده هستم در راه خشکاندن ریشه اش، لااقل در خودم و محیط اطرافم، هر چه بتوانم انجام می دهم

.